เช้าต่อมาพวกเรามีภารกิจจะต้องทำที่ดามคอให้กับเจ้าฮานากะ แต่เช้าวันนี้กลับแตกต่างไปจากทุกวัน บรรยากาศ ท้องฟ้าช่างดูมืดมนอย่างแปลกประหลาด ทุกอย่างดูเงียบสงัด ไม่มีเสียงลมพัดแบบที่เคย และไม่มีแม้กระทั่งเสียงกระพือปีกของเจ้าฮานากะ ที่มักจะต้องส่งเสียงให้เราได้ยินทุกครั้งเวลาเดินเข้าไปใกล้ๆ
ตอนนี้มีเพียงเสียงสะอื้นร้องไห้ของไอวี่ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเจ้าฮานากะที่อยู๋กับพวกเรามา 4 วันตอนนี้ไม่ขยับตัวแล้ว มีเพียงลมหายใจที่อ่อนๆและหมดแรงเต็มที เจ้านกมีอาการตกเลือดจากข้างใน คิดว่าน่าจะเป็นเพราะการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่ตกลงมาจากรังและถูกพายุโถมเข้าใส่
พี่อิมอยากให้พาน้องไปหาหมอ แต่ดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้ เด็กๆนั่งลูบตัวเจ้าฮานากะเบาๆ และเฝ้าดูน้องค่อยๆจากพวกเราไปอย่างช้าๆ ดวงตาของน้องเหมือนจะบอกว่าน้องได้สู้มาอย่างถึงที่สุดแล้ว ตอนนี้แม้แต่พี่อิมเองก็นั่งเศร้าอยู่ข้างๆไอวี่
ผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้เจ้าฮานากะ ได้จากไปแล้ว ไอวี่กับพี่อิมจึงขอทำหลุมฝังสำหรับน้อง ให้น้องได้พักผ่อนและกลับคืนสู่ธรรมชาติ ที่ที่สร้างน้องขึ้นมาบนโลกนี้ หลุมดินขนาดพอดีกับตัวน้องได้ถูกขุด ไอวี่เอาน้องห่อทิชชู่เอาไว้และค่อยๆวางลงไปในหลุม ไอวี่ทำป้ายเอามาปักที่หลุมฝังน้องด้วย ทั้งพี่อิมและไอวี่บอกว่าจะได้มาทักทายน้องได้ทุกวัน
ธรรมชาตินั้นไม่เคยปราณีและให้สิทธิใครเป็นพิเศษ แม้กระทั่งกับลูกนกตัวน้อยๆอย่างเจ้าฮานากะก็เช่นกัน ฝนที่รุนแรงได้ทำให้รังของน้องทะลุ และตกลงมากระแทกกับพื้นดินเบื้องล่าง เจ้านกตัวน้อยที่ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ดีนัก จึงบาดเจ็บสาหัส
ฮานากะน้อย ตอนนี้เจ้ากำลังเดินทางกลับไปยังดาวนกที่จากมารึเปล่านะ เจ้าได้สู้มาจนสุดกำลังที่ทำได้แล้ว อย่างน้อยก็ไม่ต้องทรมานอยู่ท่ามกลางสายฝนที่หนาวเหน็บ ไม่ต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยว เพราะตอนนี้พวกเราจะคอยคิดถึงเจ้าเองนะ หลับให้สบายนะ "ฮานากะ"
